Honderden verhalen

Hij had wel honderden verhalen in zijn hoofd
Waarmee hij op zijn fantasievleugels de mensen
Haast moeiteloos en in vervoering over grenzen
mee liet reizen naar een land, niet meer geloofd.
Als hij vertelde kwamen sprookjes weer tot leven
In Griekse sagen kregen goden een gezicht
De oude streekverhalen werden doorgegeven
Met stille huivering in het late avondlicht

’t Was de manier waarop hij liep en dan weer zat
Het waren grappen, maar hij kon ook stil ontroeren
Om dan door op te staan de spanning op te voeren
Waardoor zijn toehoorder zijn tijd en plaats vergat
’t Waren zijn ogen die de stemming konden maken
Maar bovenal de toverkunsten van zijn stem
Als men goed luisterde dan kon men kennismaken
Met een kinderlijk vertrouwen diep in hem.

Maar op een dag werd het gitzwart vanuit de einder
Een diepe duisternis drong binnen in zijn hart
Om daar een ellendig lange tijd niet te verdwijnen
ook in zijn hoofd vol kleuren werd het langzaam zwart
En in zo’n hoofd kan een verhaal niet langer leven
Dus toen de duisternis besloot om heen te gaan
Heeft het de verhalen aan de hemel teruggegeven
Maar hun verteller is niet met hen meegegaan.

Nu heeft hij helemaal geen dingen aan zijn hoofd
Geen grote mensenzorgen die hem nog benauwen
Hij loopt daar kinderlijk eenvoudig vol vertrouwen
Maar wel voorgoed van zijn verhalenbron beroofd.
Als hij wat zegt is hij dat snel daarna vergeten
Alleen qua uiterlijk de man nog die ik nog ken
Hij zal gelukkig nooit van mij hoeven te weten
Dat ik zo godvergeten boos en droevig ben