LEO MEIJER
Wat foto’s heb ik, kleine jongen
En ook een ansichtkaart
Een circus was jouw tekening
Er bleef niet veel bewaard
Wat schamele bezittingen
En hier een korte brief
Ik weet nu dat je speelgoed had
Een treinlocomotief
Leo Meijer, Leo Meijer,
Je naam klonk op het plein
Tot op een dag je moest vertrekken
Je mocht daar niet meer zijn
Jouw bovenhuis daar, kleine jongen
Een kapstok in de gang
Waaraan jouw jas hing met een ster
Zij kenden je al lang
De trap waar je met Jeanne zat
Nog eenmaal afgedaald
Want iedereen die zo’n ster bezat
Werd uit zijn huis gehaald
Leo Meijer, Leo Meijer,
Je naam klonk op het plein
Tot op een dag je moest vertrekken
Je mocht daar niet meer zijn
De woonbarakken, kleine jongen
Stonden ergens op een hei
Bestemd voor mensen zoals jij
Die liet men nooit meer vrij
Er reden treinen af en aan
Men kwam en ging voorgoed
Jouw naam heeft op een lijst gestaan
Het einde tegemoet
Leo Meijer, Leo Meijer,
Je naam klonk op het plein
Tot op een dag je moest vertrekken
Je mocht daar niet meer zijn
Jij werd maar negen, kleine jongen
Men heeft je liefgehad
Geboren om een kind te zijn
Aan het plein daar in je stad
Maar (wat) foto’s en een tekening
Een briefje, oh zo klein
Vertellen mij vol huivering
Dat jij er niet mocht zijn.
Leo Meijer, Leo Meijer,
Je naam klonk op het plein
Tot op een dag je moest vertrekken
Je mocht daar niet meer zijn
Leo Meijer,
Een jongetje uit Zwijndrecht dat op 7 jarige leeftijd met zijn ouders uit huis is gehaald en afgevoerd naar Westerbork.
Op 9 jarige leeftijd is hij omgekomen. De vader van Leo heeft de oorlog overleefd. Zijn moeder is op dezelfde dag als Leo, 6 oktober 1944, om het leven gebracht in Auschwitz.
Dit indringende verhaal is terug te vinden in herinneringscentrum Kamp Westerbork in de vorm van een tekening, een ansichtkaart, een briefje.
Martine Letterie heeft over Leo een boek geschreven voor kinderen tussen 9 en 12 jaar: ‘De Groeten van Leo’.
Het lied is voor het eerst opgevoerd op de Dodenherdenking in Almere in 2015.
